بنام خدا و برای خدا

بارها از زبان رئیس جمهور و تیم مذاکره کننده هسته ای شنیده ایم که تحریمهای غرب علیه کشورمان را ظالمانه و غیر قانونی دانسته اند . اما سئوال اینجاست؛ آیا دولت اعتدال در اثرگذاری بیشتر تحریمها علیه کشورمان نقش دارد؟! و بلعکس آیا دولت آقای روحانی می تواند تحریمها را کم اثر و گاهاً بی اثر نماید؟ اگر دولت نقشی بصورت آگاهانه یا ناآگاهانه در تحریمها دارد، پس چرا جلوی آن گرفته نمی شود؟! و اگر دولت می تواند تحریمهای غرب و آمریکا را کم اثر نماید، پس چرا هیچ تحرکی در عملیاتی نمودن اقتصاد مقاومتی دیده نمی شود؟!

پاسخ همه سئوالهای فوق مثبت و به شرح ذیل قابل اثبات است.

- اشکال اساسی دولت در این رابطه این است که حل مشکلات اقتصادی کشور را به لغو تحریمها از سوی آمریکا گره زده است و بر اساس همین باور غلط، امتیازهای فراوانی در توافق هسته ای ژنو در مقابل دریافت هیچ به آمریکا و غرب داده است!

- علی رغم تذکرات راهگشای مقام معظم رهبری در توجه ویژه به قدرت داخلی، متأسفانه دولت به بی راهه می رود و همچنان چشم خود را به عنایات آمریکا و غرب دوخته است.

- خود شیفتگی دولت و ایراد و اشکال مدام علیه دولت سابق، کارآئی دولت را به شدت کاهش داده و وقت نظام اسلامی را صرف امور غیر ضروری نموده است.

- عملیاتی نمودن اقتصاد مقاومتی یگانه راه موفقیت کشور در اوج تحریمهای ظالمانه غرب است که دولت هیچ اقدام مفید قابل ذکری در این رابطه صورت نداده است.

- راست گویی و صداقت در عمل، باعث حضور مردم در کنار دولت می شود، ولی وقتی مردم مرتباً از رئیس جمهور می شنوند که تورم کاهش قابل توجهی نموده اما جیب مردم چنین احساسی را ندارد و بیشتر از گذشته خالی شده و صداقت در گفتار و کردار دولت، زیر سئوال می رود و باعث تنزل محبوبیت آقای روحانی می شود همانگونه که اتفاق افتاده است!

پس بهتر است مسئولین کشوری به جای حمله ناجوانمردانه به منتقدین و مسئولین خدوم گذشته، به فکر ایجاد همدلی و هم زبانی در بین ملت و دولت باشند و با عملیاتی کردن اقتصاد مقاومتی، طمع دشمنان را از انقلاب اسلامی قطع نمایند. اما چرا دولت اعتدال، همه چیز را در آینه انتخابات مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی می بیند و می داند و می خواهد!!!!!!!!!!!!

روزی شخصی از بهلول پرسید: تلخ ترین چیز کدام است؟ بهلول جواب داد: حقیقت! آن شخص گفت: چگونه می شود این تلخی را تحمل کرد؟ بهلول جواب داد: با شیرینی فکر!

والسلام