به نام خدا و برای خدا

توفیقی حاصل شد و ارباب کرم، از چشمه سار فأسئل الله الذی اکرمنی بمعرفتکم⁽¹⁾ خود، مرا هم اکرام نموده و پای پیاده راهی بارگاه با عظمتش کرد و در جمع عشاق حدود 20 میلیونیش غرقم کرد، تا بدانم که در اقیانوس مشتاقان حضرت اباعبدالله ذره ای بیش نیستم. آنجا دریافتم که محبانش در کشور عراق با آنچه در بضاعت دارند، از زوار پیاده حضرت ثارالله علیه السلام با جان و دل پذیرائی کرده و حتی منتظر تشکر هم نمی شوند، زیرا معتقدند که پذیرای از زوار پیاده اهل بیت علیهم السلام بی پاسخ نمی ماند.

در مسیر نجف و کربلا مردانی را دیدم که بصورت عملی به من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب⁽²⁾ اعتقاد راسخ داشتند و در موکب حسینی خود به ملیت و نژاد و رنگ زائرین حسینی توجهی نمی کردند. آنان خرد سالان خود را هم آورده بودند تا رسم ادب و پذیرائی به زائرین پیاده اباعبدالله الحسین علیه السلام را بیاموزند.

وقتی بعد از 3 روز به کربلا رسیدیم، این امکان وجود داشت که هر لحظه و آن، رو به سوی گنبد منور ارباب کرم ایستاده و عرض ادب نمائیم، که این امکان در محل طرح توسعه حرم، ما بین خیمه گاه و بارگاه حسینی که دستگاهای حفاری و مهندسی در آن فعالیت داشتند، فراهم گردید و در رؤیا خود هم فکر نمی دیدم که دو شب در محل دارالحرب(محل جمع آوری اجساد مطهر شهداء در روز عاشورا) امکان زیارت سیدالشهداء علیه السلام و یاران گرانقدر شهیدش نصیبم گردد.

آری اربعین سفری است با مشکلات فراوان، ولی شیرین و سیری ناپذیر. ای کاش مسئولین دولت ایران تدبیر لازم را داشتند و به این پیاده روی و حماسه بزرگ، به چشم درآمدزائی نمی نگریستند، اما متأسفانه پول عده ای از مردم را ستاندند، ولی آن طرف مرز آنان را بدون حمایت بدست باتومهای سربازان عراقی سپردند! و راه زوار حسینی را حتی با داشتن پاسپورت و ویزا با بی تدبیری سد نمودند و آنان را با چشمانی اشکبار و با حسرت و آه و اندوه برگرداندند.

حقیر توان پیاده روی در مسیرهای دور را ندارم و معمولاً از کنار مراسمهای بسیار شلوغ عبور کرده و وارد آن نمی شوم، اما برای اولین بار که به سفر سخت ولی شیرین معنوی اربعین رهسپار شدم، حب حسین علیه السلم تار و پود وجودم را ربود و به شرط حیات، بار سفر را از همین الان برای اربعین آینده خواهم بست و انشاء الله راهی خواهم شد.

والسلام

1-زیارت عاشورا

2-سوره طلاق آیات 2 و 3