با سلام، وقتي سري به وبلاگ جنابعالي زدم و دلنوشته هايتان را خواندم، بعيدم آمد که شما اين پيام را براي حقير گذاشته باشيد! اما روزگار عجيبي است و به شما هم حق مي دهم که در فضاي بزرگ مجازي بنويسيد و ديگران هم قضاوت خواهند کرد، که اميدوارم حرمت قلم نگه داشته شود و براي خداي بنويسيد. حقير هم وقتي در سال 67 در منطقه فاو به محاصره دشمن بعثي افتادم و با سختي خود را نجات دادم و از آنجا به منطقه حلبچه رفتم و سپس ماشين جنگي عراق که به حرکت درآمده بود، مناطقي را که طي مدت 5 سال به تصرف درآورده بوديم، در کمتر 10 روز باز پس گرفت و بيش از 25000 نفر از رزمندگان ايراني به اسارت بعثيون عراق درآمدند، تا تعداد اسراي عراقي با ايراني برابر شوند و سپس قطعنامه پذريرفته شد. اما وقتي به واکاوي عقب نشيني هاي پي در پي در سال 67 پرداختم، دستان هاشمي رفسنجاني و حسن روحاني را در آن روزهاي سخت مشاهده کردم و لذا بر اساس شناخت دقيق مي نويسم و حرمت قلم را در حقيقت نگاري حفظ مي کنم انشاءالله، هر چند که جنابعالي آزرده مي شويد، اما قصد ناراحتي شما را هم ندارم. موفق و پيروز عاقبت به خير شويد.