بنام خدا و برای خدا

رئیس جمهور کشورمان آقای حسن روحانی در گفتگوی صرفا اقتصادی خود که در تاریخ 21 مهر 93 بصورت مستقیم از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش می شد، دارای نقاط قوت و ضعف قابل توجهی بود، که به برخی از آنها اشاره می نمایم.

یکی از نقاط قوت این گفتگو استفاده از مجریان معتدل صدا و سیما بود که می شود تائید کرد که آقای روحانی برای اولین بار در ریل اعتدال حرکت نمودند و گرنه در پشت صحنه گفتگوهای قبلی ایشان، به غیر از افراطی گری و بی صداقتی با مردم چیز دیگری مشاهده نگردید!

با توجه به اینکه سال 93 از سوی رهبر مغظم انقلاب سال اقتصاد و فرهنگ نام گذاری شده، متأسفانه آقای رئیس جمهور نیم نگاهی هم به مسئله مهم فرهنگ نداشتند و باز هم فرهنگ مظلوم واقع شد و نپرداختن به این موضوع مهم، از ضعفهای بزرگ این گفتگو بود!

ضعف بعدی این گفتگو، ارائه آمارهای غیر واقعی از سوی رئیس جمهور بود، مثلا گفتند: که 400 هزار نفر شغل ایجاد شده و آمار بیکاری تک رقمی گریده، اما واقعیت را که یک میلیون نفر در همین مدت شغل خود را از دست داده و بیکار شده اند، را نگفتند!!!.

رئیس جمهور در این گفتگو اصرار داشتند، که قدرت خرید مردم با کاهش تورم افزایش یافته و شیب افزایش قیمتها ملایم است! باید به آقای رئیس جمهور گفت؛ احتمالاً چون شما متخصص امور امنیتی و حقوقی و دیپلماسی هستید و حل همه مشکلات کشور را بدون توکل به خدا! به نتیجه مذاکرات هسته ای گره زده اید و بیشتر به این امور رسیدگی می کنید؛ وقتی برای رفتن به بازار و بررسی قیمتها ندارید و شاید مشاورین امنیتی، اقتصادی و سیاسی تان به شما گزارش غلط می دهند. و گر نه با شیب تند افزایش انواع کالاها و هزینه های آب، برق، گاز، بنزین، نفت گاز و انواع خدمات دولتی و خصوصی و ثابت نگه داشتن مبلغ یارانه های نقدی، هر عاقلی با محاسبه این ارقام به راحتی متوجه می شود که جیب مردم بیش از سال 91 و 92 خالی شده و در نتیجه، قدرت خرید مردم کاهش یافته است.

ضمنا اگر قدرت خرید مردم افزایش یافته است؛ پس ادامه رکود اقتصادی برای چیست؟!؟ هر چند که آقای رئیس جمهور با شعار و تهدید، می خواهند ثابت کنند از رکود اقتصادی عبور کرده ایم!!! و کسی هم به این نظر غیر منطقی و شعاری، اعتراض نکند!

علی رغم تأکید و توصیه مقام معظم رهبری در هفته دولت، مبنی بر اجتناب از زیر سئوال بردن اقدامات دولت قبل، متأسفانه باز هم رئیس جمهور در این گفتگو جندین بار متعرض عملکرد دولت قبل گردید.

از مجموع گفتگوی رئیس جمهور این نتیجه به دست می آید، که فرهنگ برای دولت تدبیر هیچ اهمیتی ندارد و در مقابل، امضاء توافقنامه هسته ای با دشمن نظام اسلامی با هر شرایطی، از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است و متأسفانه دولت بدون توکل به خدا، معیشت مردم و اقتصاد کشور را به توافقنامه هسته ای گره زده است و دشمنان نظام اسلامی هم متوجه این موضوع گردیده و در مذاکرات هسته ای حاضر نیستند، در مقابل امتیازهای فراونی که داده ایم، به تعهدات خود عمل نمایند و به نظر می رسد که این بار هم تیم مذاکره کننده ایرانی تمدید توافقنامه را خواهد پذیرفت و بازی بُرد، بُرد آقای رئیس جمهور همچنان در تعلیق آمریکائیها باقی خواهد ماند!

در این رابطه آقای ظریف وزیر خارجه کشورمان، پس از پایان هشتمین دور مذاکرات سه جانبه خود با وزیر خارجه آمریکا و خانم اشتون گفت: «با توجه به اینکه بیش از 40 روز به پایان مهلت باقی نمانده و با توجه به اینکه کسی در میان مذاکره کنندگان تمدید را خیلی کار مناسبی نمی بییند و ما هم این دیدگاه را داریم و فکر می کنیم که ضرورتی ندارد که اصلا راجع به تمدید فکر بکنیم.»

بر عکس نظر آقای ظریف، تمدید توافقنامه، مورد تائید مقامات و منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی است و به شدت به زیان کشورمان تمام خواهد شد، زیرا طرف ایرانی از 20 دی ماه 92 تعهدات خود بر اساس توافق ژنو از جمله تعلیق غنی سازی 20 درصد در فردو، تعطیلی فعالیت های نطنز، اراک را انجام داده و بخشی از فعالیت های تحقیق و توسعه خود را متوقف و ذخایر اورانیوم 20 درصد خود را نیز تبدیل به اکسید و اورانیوم 5 درصد کرده، اما طرف غربی از انجام تعهدات حداقلی خود شانه خالی کرده است.

دشمنان این مرز و بوم، امروز به ضعف طرف ایرانی در مذاکرات و مصاحبه های رئیس جمهور و آقای ظریف که مسائل اقتصادی کشور را به توافقنامه جامع هسته ای گره زده اند، پی برده و لذا حاضر به لغو تحریمهای گسترده و اثر گذار خود علیه ایران اسلامی نیستند.

آیا بازی بُرد ، بُرد آقای روحانی جائی در توافقات هسته ای دارد؟!؟ آیا خوش بینی افراطی به طرف غربی در مذاکرت هسته ای عزت ایران اسلامی را خدشه دار نکرده است؟!؟

عینک خوشبینی مقامات ایرانی در مذاکرات هسته ای به غرب، همانند پدری است که در روز عینک دودی زده و سر فرزندش داد زد و گفت:" نصف شبی توی خیابون چیکار می کنی؟" پسر به پدر گفت: "باباجوم، الان که وسط روزه، شما عینک دودی زدی و فکر می کنی که شب است!" پدر عینکش را برداشت و بدون عذر خواهی از پسرش، دوباره داد زد و گفت: "فلان فلان شده چرا از دیشب تا حالا تو کوچه موندی؟!؟"

والسلام