به نام خدا و برای خدا
شاید برای کاربران عزیزی که از وبلاگ وزنه سیاسی بازدید کرده باشند، این سئوال مطرح باشد، که چرا حقیر به مناسبت و بی مناسبت
وقتی کتاب دکتر محمود سریع القلم را ورق می زنیم به بخش نگران کننده و تأسف بار آن برمی خوریم، که آقای حسن روحانی در پیشگفتار آن خطاب به نویسنده نفوذی آمریکائی آن در مجمع تشخیص مصلحت و در حال حاضر در ریاست جمهوری، می نویسد: «تحقیق حاضر که توسط دانشمند گرانمایه دکتر محمود سریع‌القلم استاد دانشگاه و محقق توانمند همکار در مرکز تحقیقات به انجام رسیده است، سعی کرده است ضمن پاسخ دادن به حساسیت‌های هویتی و فهم روندهای تاریخی –سیاسی نظام اجتماعی و اقتصادی ما، رویکردی را در میان رویکردهای دیگر برای بحث و گفت‌وگو و تسهیل تعامل فکری میان نخبگان سیاسی و نخبگان دانشگاهی فراهم آورد. امید است این اهتمام مرکز تحقیقات استراتژیک برای فهم بهتر پدیده‌های جهانی و ارائه ی راه حل در مسائل چالشی، مورد توجه محققان و سیاستمداران و تصمیم گیرندگان کشور قرار گیرد. حسن روحانی، قائم مقام مرکز تحقیقات استراتژیک، تیرماه 1384»
برای اینکه به سئوال اصلی خود که در ابتدای این وجیزه مطرح گردید پاسخ گویم، چند صفحه از این کتاب را ورق زده و می خوانیم آنگاه قضاوت را به دوستان عزیز واگذار می نمایم و قبل از ورق زدن آن کتاب برای تسریع در پاسخ، توجه شما را به این جمله قابل تأمل آقای حسن روحانی که در کتاب« امنیت ملی و دیپلماسی» خود نوشته است جلب می نمایم ایشان در کتاب خاطرات هسته ای خود می نویسد: "خوش بین نبودن به جهان غرب یکی از مشکلاتیست که امروز کشور به آن دچار شده است."
آقای سریع القلم در کتاب خود می نویسد : «یکی از عوامل عقب افتادگی همین است که شما اعتماد به آمریکایی ها ندارید ... راه پیشرفت این است که سیاست و فرهنگ خود را تغییر دهید، مبادا دست به ترکیب آمریکا بزنید ،اگر ایرادی هم از ماست و ما باید دست از اسلام بکشیم ... یکی از موانع پیشرفت ما همین انقلاب است و اصلا ذات انقلاب عاملی شده است برای عدم پیشرفت... رشد و توسعه و رقابت اقتصادی بدون همکاری با قدرتهای بزرگ اقتصادی امکان پذیر نیست.»
وقتی امروز دیده می شود که توافق ژنو، لوزان، برجام و قطعنامه 2231 از سوی آقای روحانی فتح الفتوح و پرافتخار نامیده می شود، اینجاست که عمق نفوذ و تأثیر پذیری ایشان از سریع القلم مشخص می گردد! نویسنده در صفحه 105 کتاب خود به صراحت می نویسد: «جمهوری اسلامی باید با شرکای اقتصادی خارجی خود در تنظیم اولویتهای سیاسی کشور مشورت کرده و با نظر آنها امور مختلف را نظارت و مدیریت کند.»
محمود سریع القلم ایرانی در جایگاه نوکر صفتی آمریکا به قانون اساسی کشور هم تعرض می کند و در صفحه 126 کتاب خود می نویسد: «قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران با نظم موجود جهانی و ماتریس قدرت و ثروت آن نه آنکه اختلافاتی دارد، بلکه در تضاد اصولی است.» زیرا در اصل 153 می خوانیم که «هرگونه قرارداد که موجب سلطه بیگانه بر منابع طبیعی و اقتصادی، فرهنگ، ارتش و دیگر شئون کشور گردد ممنوع است.»
محمود سریع القلم عمق کینه خود را نسبت به اسلام و تفکر شیعی پنهان نمی کند و در صفحه 124 و 125 کتاب خود می نویسد: «میزان و شاقول ارزیابی‌ها و قضاوت‌ها و ارتباطات، قدرت و پول است. بنابراین، اگر فرد و نهادی در اتخاذ تفکر و راهنمای اسلامی بخواهد حداکثرگرا باشد، به طور مسلم با این جهان مشکل پیدا خواهد کرد و به خصوص در تفکر شیعی که عدالت‌خواهی ملاک اصلی آن است، مشکلات به مراتب بیشتر خواهد بود.»
پس نتیجه کاملاً مشخص است، وقتی جناب روحانی بر کتابی که کاملاً بر خلاف اصول اسلام ، تشیع و انقلاب اسلامی است، پیشگفتار می نویسد، معنی آن، تائید نویسنده آن تفکر است و لذا وقتی کدخدایی آمریکابر آقای سریع القلم که درس آموز دانشگاههای آمریکا است، سایه افکنده باشد، پس زمینه نفوذ سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آمریکا از طریق امثال سریع القلم ها که امروز در اطراف رئیس جمهور بسیارند، کاملاً جدی است! و در همین راستا، نگرانی و تذکرات پی در پی رهبر حکیم انقلاب امام خامنه ای، نقشه راهی است که باید عمارهای دوران بر اساس آن جبهه و حرکت آینده خود را در پیچ بزرگ تاریخ معیین نمایند.
والسلام
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
چرا مجرمین نفوذی در قدرت، محاکمه نمی شوند؟
آیا وقت محاکمه حسن روحانی نیست؟
سئوال خوب به تولید فکر خوب می انجامد
عاشورا چگونه رقم حورد؟
مخرج مشترک با دشمن، یعنی چه؟
بساط انفعال را از قوه قضائیه برچینید
اغتشاشگران از داعش بدتر و اصلاحطلبان از هر دو بدتر
جنگ جهانی شناختی و ترکیبی بر علیه ایران
غروب اغتشاشات در ایران و شکست جبهه استکبار
[عناوین آرشیوشده]
|
تدبیر آنی اگر انسان به اندازه ای که برای توجیه اعمال "بــــــــــــــد" زحمت می کشد برای انجام اعمال " خــــــــــــــــــــــــوب" تلاش کند، جامعه اصلاح می شود. این یعنی اصلاح طلبی واقعی. |