به نام خدا و برای خدا

اربعین خونین حضرت ابا عبدالله الحسن علیه السلام رسید و نادم و درمانده از راه نرفته، شوق دیار یار در دل گرفته و با اندوه و دل شکسته، اندر کنج خانه به فراق یار بنشسته و زانوی غم در بغل گرفته، آیا یار نظری می نماید؟ با این حال نزار دو بیت از غزل حضرت خامنه ای عزیز را تقدیم می دارم که در فراق امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف سرودند:

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود / ز دام خال سیاهش کسی رها نشود

مریض عشقم و من را طبیب لازم نیست / خدا کند که مریضی من دوا نشود

درد فراق سخت و جان فرسا است و دور ماندن از قافله عشق، دل را تسلی نمی دهد و سوزش فراق التیام نمی گیرد، الا در زیر قبه سیدالشهداء که در آنجا دعا مستجاب است و لذا در این غربت و دوری از یار دل را تسلی می دهم با روایات امام رضا علیه‌السلام که به یکی از اصحاب خود فرمودند: یا ابن شبیب إن بکیت على الحسین حتى تصیر دموعک على خدیک غفر الله لک کل ذنب أذنبته صغیرًا کان أو کبیرًا ، قلیلاً کان أو کثیرًا .

اى پسر شبیب! «اگر بر حسین علیه‌السّلام گریه کنى تا اشک‌هایت بر گونه‏ هایت روان شود، خداوند هر گناهى که کردى از کوچک و بزرگ و کم و زیاد می ‏آمرزد.»

پس خدایا سر بر آستانت می سایم و با سوز دل و اشک چشم می خوانم: "اللهُـــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــــــرَج" تا بلکه همانگونه که فرموده اند در حق ما هم دعا کنند، که دعای آن سفر کرده قطعاً به اجابت می رسد

ما که از عشق حسین (ع) دم میزنیم / کوچه ها را رنگ ماتم میزنیم

پس چرا هر لحظه با رفتار خود / بر دل صاحب زمان (عج) غم میزنیم؟

والسلام